Kirli Ağustos'a mektup...
Bir ah verilebilseydi keşke her bir umutsuz şiirinizde Edip Bey. Bir iyi ki biriktirseydi ceplerimizde dolaşan her bir şüpheye. Ama yok, ne bir binefş rengi umutların iyi ki nefesini verdirir ne de uçuruma değen sert rüzgarın hadi’sini toplar sinede. Mutluluk, alışılmış bir kötümserlik midir sahiden Edip Bey? Öyle demiştiniz şiirinizin en tenha yerinde. Akabinde her şey gider ama aşk durur yeryüzünde diyerekten. Madem insanın insana verebileceği en değerli şey yalnızlıktı, neden durmadan yalnızlığınızın kalelerinden çıkan, umuttan bihaber sözlerle volta atıyorsunuz şiirlerinizin azı dişlerinde. Değil miydi her yüzen geminin su kesimi, aşk? Değil miydi çok erken, biri öldüyse? Sormadım size nereden geldiniz, nesiniz diye. Anlaşıyormuşsunuz ya işte konuşmasanız bile. Mademki tarihiniz, sevgi ve tutkuların devrimidir, umutsuzluk, devrime gebe olur mu, kangren değil de. İmgesi olup ölümün, bir de tek kalmanın acısıyla, sevmeye de sevilmeye de kar yağdırırken şiirlerinizde, n